Toen ik eerder dit jaar als nachtredacteur bij RTL Nieuws begon, stelde de chef voor dat ik tijdens mijn diensten ook wel eens over Nieuw-Zeeland zou kunnen schrijven. “Dat zal zo’n vaart niet lopen”, reageerde ik nuchter. “Er gebeurt hier immers nooit wat.”

Drie dagen later kwamen in Christchurch bij een terreuraanslag 51 mensen om het leven. De schietpartijen in de moskeeën werden wereldnieuws. Net als de reactie van minister-president Jacinda Ardern.

‘Eruption on White Island’

Deze week stonden voorpagina’s wereldwijd opnieuw in het teken van Nieuw-Zeeland.

Het begon afgelopen maandag met een pushmelding van nieuwssite Stuff.co.nz: ‘Eruption on White Island’. Even later gevolgd door een tweede bericht: mogelijk liepen er op het moment van de vulkaanuitbarsting nog tientallen toeristen op het eiland.

Sindsdien bleven de updates maar komen. Ik heb een week aan de televisie en het internet gekluisterd gezeten en de berichtgeving gevolgd. Het ene bericht was nog onvoorstelbaarder dan het andere.

Script van een slechte actiefilm

Die eerste dag las als het script van een slechte actiefilm: toeristen die 40 kilometer uit de kust vastzaten op een vulkanisch eiland, terwijl reddingsdiensten machteloos toe moesten kijken vanwege ‘as, rook en uitbarstingsgevaar’.

Een dag later vertelde de politiecommissaris om zeven uur ’s ochtends al dat er op White Island ‘geen teken van leven’ meer was. De acht achtergebleven toeristen waren dus vrijwel zeker om het leven gekomen.

Beelden van Jacinda Ardern, die met de tranen in haar ogen hulpverleners stond te knuffelen, gingen opnieuw de wereld over.

Ernst van de verwondingen

In de dagen daarna verschoof de aandacht naar de tientallen overlevenden, die door helikopters en toerboten vlak na de uitbarsting nog van het eiland waren gehaald. Was iedereen eerst opgelucht dat ze het er levend vanaf hadden gebracht, later drong langzamerhand de ernst van hun verwondingen door.

Doktoren in het lokale ziekenhuis van Whakatane, de kustplaats bij White Island, hadden maandag na het ongeluk moeten improviseren. Ze spraken van een Chernobyl-achtige situatie. 27 van de geredde toeristen hadden brandwonden op meer dan 30 procent van hun lichaam. Sommigen waren zelfs voor meer dan 90 procent verbrand.

Patiënten in kritieke toestand

Brandwondencentra verspreid over Nieuw-Zeeland hadden zo in een klap het equivalent van een jaar werk binnen zien komen. En ook de artsen in die centra vertelden nog nooit zoiets te hebben meegemaakt. Niet alleen was de huid van patiënten ernstig verbrand, maar ook had het verzurende vulkanische materiaal luchtwegen en wonden aangetast.

25 patiënten lagen in kritieke toestand, bijna allemaal aan de beademing. ‘Een vuistregel’, zo vertelde een arts, ‘is dat je voor elke procent verbrande huid gemiddeld één week ligt opgenomen in het ziekenhuis’. Maar door alle complicaties zou dat voor deze patiënten waarschijnlijk zelfs nog te optimistisch zijn.

Iedereen heeft één vraag

Maar alle berichtgeving, van de verbouwereerde doktoren tot de pogingen om de achtergebleven toeristen te repatriëren, werden overschaduwd door één vraag.

En ook in Queenstown, de ‘adventure capital of the world’, waar men best wel gewend is aan wat risico en gevaar voor toeristen, hoorde ik ‘m deze week al vaak voorbijkomen:

Waarom, in hemelsnaam, waren er toeristen toegestaan op een actieve vulkaan?

Niemand die daar het antwoord op heeft.