Amai, amai. Die camion komt maar met moeite weer op snelheid. Het gevaarte, met Turks kenteken, rijdt juist weg bij twee lifters. Verslagen staan de twee met het bordje ‘Gent’ in de hand langs de oprit. Ik twijfel, want heb nooit eerder lifters meegenomen. Allé, ik doe ’t gewoon. Deze twee jochies gaan mijn portemonnee sowieso niet stelen. ‘Ik moet naar Mechelen, willen jullie meerijden?’

Een van de twee stapt voorin. ‘De lege colaflesjes op de passagiersstoel mag je wel op de grond gooien’, grinnik ik. Achterin schuif ik de stapel papieren en het verdwaalde zakje krentenbollen – god hoe lang ligt dat er al? – snel onder m’n jas.

We rijden weg. Een van de twee jongens heeft de kaart al op schoot. ‘Mechelen hè? Als je ons op het laatste tankstation voor de afslag af kunt zetten, liften we vanaf daar verder naar Parijs!’, zegt de jongen vanaf de achterbank. Van verrassing druk ik de pook in de verkeerde versnelling, ‘Parijs? Wat gaaf zeg! Het is dat ik naar mijn zieke moedertje moet, anders had ik jullie wel willen brengen. Ik heb wel zin in ’n roadtripje’, mijmer ik .

Ik vertel de twee jongens eerlijk dat ik ze eigenlijk niet zo goed mee durfde te nemen. ‘Lifters stelen je portemonnee, daarna zie je ze nooit meer terug’, vrees ik altijd. ‘Het is dat die camion zo raar aan ’t doen was, wat gebeurde daar eigenlijk?’, vraag ik.

Dat was een Turkse chauffeur die voor ons stopte, vertelt een van de jongens. ‘Toen ik de passagiersdeur open deed en zei dat we naar Gent wilden, riep hij alleen: “Rotterdam, jullie Rotterdam?” Intussen blokkeerde hij de hele oprit en toen hij weg wilde rijden kwam de grote vrachtwagen maar moeizaam weer op gang. Best eng.’

‘Amai, goed dat jullie daar niet zijn ingestapt zeg. Ik ben ook helemaal niet zo avontuurlijk hè’, glimlach ik de twee toe. ‘Een vriendin van mij is wel heel avontuurlijk, zij gaat echt dagen door de jungle wandelen. Laatst was ze op survival in Afrika en ging ze een stuk wandelen met een gids. Die gids zou terug naar het kamp, maar zij wilde verder wandelen. Dus liep ze in haar eentje  het bos in. Maar ze verdwaalde en kwam uit bij een spoorbaan. Úren wandelde ze langs dat spoor voordat er een trein langskwam. De machinist stopte toen ze naar hem wuifde. De beste man viel bijna van z’n trein toen ze zei dat ze daar al uren gelopen had. “Er lopen hier beren en tijgers, het is een wonder dat je nog niet opgegeten bent!”. Bizar verhaal hè? Zo avontuurlijk ben ik dus niet!’

‘Maar lifters zal ik vaker meenemen. Eigenlijk best gezellig, vinden jullie niet?’. We zijn al bij het laatste tankstation voor Mechelen: flesje water, sigaretje, op een selfie met de twee jongens en dan door naar mijn zieke moedertje.

‘Dit is mijn nummer, sturen jullie een sms’je als jullie Parijs gehaald hebben?’

Rick en Tjeerd gingen tussen de tentamens door low-budget op vakantie: per lift en bij mensen thuis op de bank reisden ze langs de hoofdsteden van Frankrijk en België. De komende dagen hier een reisverslag door de ogen van de mensen die ze ontmoetten. Vandaag deel 4: Julie.