Heerlijk zo’n dag verlof. Geloof me, ik vind het geen probleem om mensen van Antwerpen Haven naar Antwerpen Zuid te brengen in mijn lijn 273, maar even een dag niet doet me altijd goed. Op een dag als deze was ik de gelukkige die de Mercedes-bus van het bedrijf mee mocht, zolang ik de tank maar vol zou gooien. Dan zou ik morgen kunnen doen wat ik wil met die bus. Komt enorm goed uit, eigenlijk wil ik morgen met mijn vrouw Jamilah even gaan shoppen in Rotterdam. Daar kennen ze namelijk korting en uitverkoop. Twee halen, één betalen, zulke stunts zeg maar. Die moeten hier in Antwerpen nog steeds uitgevonden worden.
Door Rick Terpstra
Bij tankstation Texaco Haven in Antwerpen Noord zie ik ze lopen, twijfelend, een tikkeltje nerveus, maar vooral overduidelijk Hollands. Lange jongemannen met een joekel van een rugzak, met een bordje ‘Gent s.v.p.’. Lifters. Ik lach in mezelf, welke gek lift er nu vanuit Antwerpen Noord naar Gent?
Kort heb ik oogcontact met één van de jongens, die vervolgens druk in discussie gaat met de ander. Het wordt me duidelijk dat de knoop is doorgehakt: juist wanneer ik weg wil rijden en mijn benzinemeter weer op 100% springt komt één van de twee op me aflopen. Of ik misschien richting het centrum ga. Eigenlijk laat ik ze altijd staan, lifters in Antwerpen. Maar na deze directe aanpak kom ik er niet onderuit. ‘Stap maar in jongens,’ zeg ik, waarna de jongen waarmee ik praat enthousiast naar de ander met de grote rugtas wuift.
Ze stellen zich voor als Geert en Rick, alhoewel, iets in die richting. Vooral van de eerste naam ben ik niet zeker. Ze leggen uit dat dat niet erg is, dat de naam enorm Hollands is. Ik vertel ze dat ik Alil heet. Om het gemakkelijk te houden noem ik maar één deel van mijn volledige naam, ze zitten toch maar even bij me in de auto. Ze willen graag liften richting Genk en als dit niet lukt dan zit er niets anders op dan naar Brussel te liften. Ik weet precies waar ik ze af moet zetten, deze tien minuten gezelschap doen me goed.
‘U bent dus een…’ zegt er één opeens. ‘Marokkaan!’, vul ik hem trots aan. Enigszins geschrokken en ongemakkelijk lachend kijken de knullen me aan. ‘Sorry, dat wilde ik niet zeggen! Ik bedoelde dat u buschauffeur bent!’, volgt er lachend. Ik kan er wel om lachen, ik ben trots op mijn afkomst, maar ook om mijn baan. ‘Ook dat!’, vertel ik ze trots.
De oprit naar de ringweg komt in zicht, ik vertel ze waar ze het beste kunnen gaan staan. Ze zijn me duidelijk dankbaar, ach, het scheelde ze ook weer een half uur lopen. Een of andere vreemde Hollander was zo slim geweest om ze in de Haven af te zetten. Ik weet wel beter. Vanaf dit punt hebben ze binnen enkele minuten een lift te pakken richting het zuiden. Ze bedanken mij nog drie keer met een lach en wensen me veel plezier in Rotterdam.
Want dat kennen ze dus niet in België, twee voor de prijs van één.
Rick en Tjeerd gingen tussen de tentamens door low-budget op vakantie: per lift en bij mensen thuis op de bank reisden ze langs de hoofdsteden van Frankrijk en België. De komende dagen hier een reisverslag door de ogen van de mensen die ze ontmoetten. Vandaag deel 3: Alil.