‘Uit de kast komen’. Wat een rottige zin. Het televisieprogramma daarover – KRO’s Uit De Kast met Arie Boomsma – zit ik wel eens te kijken. Met kromme tenen. Laatst vertelde een van de jongeren in het programma aan zijn ouders dat hij homo was.
‘Was dit alles daar voor nodig?’ reageerde de vader, terwijl hij een blik wierp op de cameraploeg die in de kamer aanwezig was. ‘Dit had je toch ook tussen de bloemkool en het toetje door kunnen vertellen?’
Dus besloot ik dat maar te doen. Vrijdagavond, aan tafel. ‘Ik ben homo’.
Waarom? Het kwam door de krant die ik vrijdagochtend opensloeg. Pagina 1: ‘One more thing… De topman van Apple is homo. En hij is er trots op.’
In het stuk staat dat de CEO met zijn openbare coming out levens gaat redden. Homoseksuele jongeren plegen vijf keer vaker zelfmoord dan heteroseksuele jongeren, een derde van de homoseksuelen durft er op het werk niet vooruit te komen. ‘Dit is wereldwijd een belangrijke steun in de rug’, las ik.
Nee, ik ben er nog niet trots op. En makkelijker zal het leven er vast niet door worden. Maar ja, dat ik homo ben is mij inmiddels wel duidelijk. Mijn omgeving volgens mij ook, merk ik aan mensen die twijfelen aan dat voortdurend uitblijvende vriendinnetje.
Waarom dan nog langer om de hete brij heen draaien? Veel zal er niet door veranderen. Alhoewel? Een vrouw en kinderen zullen er dus nooit komen. En als enige zoon in de familie Wiersma moeten we nog iets verzinnen op het voortzetten van de familienaam. Maar dat is voor latere zorg.
In KRO’s Uit de Kast worden de kandidaten een maand later opgezocht. ‘Ik snap niet dat ik zo lang gewacht heb, om het te vertellen’, is steevast de reactie. Daar heb ik – gelukkig – geen last van. Hoewel ik al langer weet dat het zo is, ben ik nooit zo bezig geweest met verkering. ‘Wie weet’, dacht ik, ‘zet ik me wel ergens overheen en eindig ik later alsnog met een vrouw en kinderen.’
Maar het idee dat je dan – ver in de veertig, getrouwd, met een koophuis en drie kinderen – moet vertellen dat het al die jaren een Groot toneelstuk is geweest, leek me meer iets voor een matige B-film.
‘Dan moet het maar zo’, dacht ik in de trein onderweg naar huis. Onderweg naar dat moment, daar aan die eettafel. Helemaal zeker wist ik het, toen ik de laatste zin van het krantenartikel las. Een citaat van Martin Luther King:
‘Onze levens eindigen op de dag dat we zwijgen over zaken die ertoe doen.’
