Terwijl buiten de zon lekker scheen, werd in het Nijenborgh het hele weekend hard gewerkt. Studenten deden er mee aan een Game Jam, een wedstrijd spelletjes maken.
Voor de Universiteitskrant maakten we er een filmpje van.
Het regent bonnen tijdens lichtcontrole
‘Politie! Even stoppen alstublieft, u hebt geen licht.’ Als de student – hockeystick onder de arm –dreigt door te fietsen: ‘U kunt beter naar mij komen, dan dat ik achter u aan moet.’ De boete is niet mis: Je kunt een container vol fietslichtjes kopen van de ruim zestig euro.
Het is donker en mistig, kwart over zeven ‘s avonds. Motoragenten Hans de Groot en Gerrit Spijksma houden een lichtcontrole aan de Oosterweg, zo’n vijftig meter van de Oosterbrug.
Verder lezen? Dat kan hier.
Barman bij Happietaria
Het eten is er goedkoop, alle opbrengsten gaan naar het goede doel en het wordt volledig gerund door vrijwilligers. Maar hoe is het om er te werken? Ik wilde het weten en was een avond barman bij Happietaria.
Vol enthousiasme hadden we ons opgegeven, mijn zusje en ik. Zij als pianiste, ik als barman. Leuk, dachten we toen, maar nu de avond daadwerkelijk voor de deur stond, zagen we er tegen op. Kan ze wel goed genoeg piano spelen om twee uren te vullen? En wilde ik mijn hele avond wel opgeven om vrijwillig te barren? Eigenlijk niet. Toch gingen we.
Verder lezen? Dat kan hier.
Filmpje: Hel van het Noorden
Voor de Universiteitskrant keek ik zondag 23 november bij de roeiwedstrijd: de Hel van het Noorden. Het was geen hel, maar een hemel.
Beeld: UKtv
Tjeerd, homo? Ja, echt.
‘Uit de kast komen’. Wat een rottige zin. Het televisieprogramma daarover – KRO’s Uit De Kast met Arie Boomsma – zit ik wel eens te kijken. Met kromme tenen. Laatst vertelde een van de jongeren in het programma aan zijn ouders dat hij homo was.
‘Was dit alles daar voor nodig?’ reageerde de vader, terwijl hij een blik wierp op de cameraploeg die in de kamer aanwezig was. ‘Dit had je toch ook tussen de bloemkool en het toetje door kunnen vertellen?’
Dus besloot ik dat maar te doen. Vrijdagavond, aan tafel. ‘Ik ben homo’.
Waarom? Het kwam door de krant die ik vrijdagochtend opensloeg. Pagina 1: ‘One more thing… De topman van Apple is homo. En hij is er trots op.’
In het stuk staat dat de CEO met zijn openbare coming out levens gaat redden. Homoseksuele jongeren plegen vijf keer vaker zelfmoord dan heteroseksuele jongeren, een derde van de homoseksuelen durft er op het werk niet vooruit te komen. ‘Dit is wereldwijd een belangrijke steun in de rug’, las ik.
Nee, ik ben er nog niet trots op. En makkelijker zal het leven er vast niet door worden. Maar ja, dat ik homo ben is mij inmiddels wel duidelijk. Mijn omgeving volgens mij ook, merk ik aan mensen die twijfelen aan dat voortdurend uitblijvende vriendinnetje.
Waarom dan nog langer om de hete brij heen draaien? Veel zal er niet door veranderen. Alhoewel? Een vrouw en kinderen zullen er dus nooit komen. En als enige zoon in de familie Wiersma moeten we nog iets verzinnen op het voortzetten van de familienaam. Maar dat is voor latere zorg.
In KRO’s Uit de Kast worden de kandidaten een maand later opgezocht. ‘Ik snap niet dat ik zo lang gewacht heb, om het te vertellen’, is steevast de reactie. Daar heb ik – gelukkig – geen last van. Hoewel ik al langer weet dat het zo is, ben ik nooit zo bezig geweest met verkering. ‘Wie weet’, dacht ik, ‘zet ik me wel ergens overheen en eindig ik later alsnog met een vrouw en kinderen.’
Maar het idee dat je dan – ver in de veertig, getrouwd, met een koophuis en drie kinderen – moet vertellen dat het al die jaren een Groot toneelstuk is geweest, leek me meer iets voor een matige B-film.
‘Dan moet het maar zo’, dacht ik in de trein onderweg naar huis. Onderweg naar dat moment, daar aan die eettafel. Helemaal zeker wist ik het, toen ik de laatste zin van het krantenartikel las. Een citaat van Martin Luther King:
‘Onze levens eindigen op de dag dat we zwijgen over zaken die ertoe doen.’
Liftavontuur [7/7]
Hier zouden de verhalen van de Franse boer, de superheld in de Citroën, de shag rokende lifter, Maria, Benoit en Marta moeten staan. Maar schrijven is schrappen. En soms betekent dat schrappen dat vijftien stukjes in één worden gegoten. Een paar zinnen in plaats van een uitgekauwd boekwerk. Hier het slotstuk van een paar prachtige dagen liften en couch surfen.
De lift van de Gregory & Patrick eindigt nogal wanhopig. Het tankstation waar we stranden is op het moment van schrijven waarschijnlijk failliet, want er komt nauwelijks een klant voorbij in de drie kwartier dat we langs de oprit staan te wachten. Net als we weg willen lopen (ja, waarheen eigenlijk?) stopt een auto met een Luxemburgs kenteken. De Franstalige Luxemburgse boer neemt ons mee naar het volgende tankstation, veertig kilometer verder. Intussen ziet-‘ie kans over z’n zojuist afgeronde verkoopdeal te vertellen. Deux mille trois cent quatre-vingt-dix-sept, hoeveel euro is dat ook alweer?
Bij het volgende tankstation – de Luxemburgse boer hebben we uitgezwaaid – wordt de situatie echt uitzichtloos. Een verlaten tankstation langs de snelweg, met een bordje ‘Parijs 246 km’. Verder niks. Gelukkig schijnt de zon. Na een uur wachten en krentenbollen eten komt een Franse superhéro de parkeerplaats opgereden. ‘Allez-vous à Paris?’, vragen we. ‘Oui’, is het antwoord. We mogen meerijden met de superheld in de Citroën. Drie uur later worden we in het centrum van Parijs voor de deur van ons logeeradres afgezet.
De reis heeft dan exact dertien uur en vijftien minuten gekost.
In de drie volgende dagen zien we de Eiffel toren, het Montmartre, een Parijs appartement en kroegjes waar ze bier voor €9,- durven te verkopen. We fietsen (!) langs de Champs-Élysées en doen niet-toeristische boodschappen in een niet-toeristische supermarkt. Dan boeken we online een lift en reizen van Parijs naar Brussel. Daar wandelen we langs Manneke Pis (lelijk ding) en UNO’en met gastvrouw Marta. Een dag later het Belgische boemel-treintje van Gare Bruxelles Central naar Roosendaal en voilà, we zijn weer aux Pays-Bas.
Het waren drie prachtige dagen liften en couchsurfen. De zon scheen. Parijs lag er schitterend bij en in Brussel verkopen ze échte Belgische bonbons. Maar naast al die bezienswaardigheden ontmoet je al couch surfend en liftend vooral veel nieuwe mensen. De shag rokende lifter die aanbeveelt eens naar zijn huis in Marseille af te reizen, de Amerikanen die ons na vier minuten tot hun ‘new best friends’ promoveren, Maria en Benoit die hun bank aanbieden om op te blijven slapen en Marta die met UNO, Scrabble & Rummikub op de proppen komt.
Vrijdagmiddag, even voor half vier. Drie dagen na Bushalte Langendijk. De zon schijnt niet meer, in plaats daarvan glijden druppels langs het raam naar beneden. ‘Dames en heren, over enkele ogenblikken station Hoogeveen. Reist u met de OV-chipkaart en is Hoogeveen uw eindbestemming, vergeet dan niet uit te checken. Over enkele ogenblikken, Station Hoogeveen’.
Rick en Tjeerd gingen tussen de tentamens door low-budget op vakantie: per lift en bij mensen thuis op de bank reisden ze langs de hoofdsteden van Frankrijk en België. De komende dagen hier een reisverslag door de ogen van de mensen die ze ontmoetten. Vandaag deel 7: slotstuk
Gregory & Patrick
‘Ik zeg het je: een Lamborghini Huracán zal de plank vol-le-dig misslaan op een expositie als deze!’, roep ik mijn collega naast me geërgerd toe. ‘Merde! Kap nu toch eens met je wens auto’s tentoon te stellen op een beurs die niet voor niets gedoopt is tot ‘Festival de la Moto’ een paar jaar geleden!’ Ik kan mij de expositie van twee jaar geleden nog goed voor de geest halen. Patrick, de enorm gewaardeerde maar soms veel te koppige collega naast me, had een aantal nieuwe modellen van Aston Martin geregeld. Volgens hem zouden ze de expositie ‘alleen maar meer paardenkracht’ geven, zei hij dan met een knipoog. Het bleek een grote flop te zijn. Er waren zo goed als geen nieuwe kopers voor de prominente voertuigenbouwers en we leden dat jaar grote verliezen met de expositie. En nu wilde hij weer een Lamborghini!
Door Rick Terpstra
‘Greg, excusez-moi, ik moet niet telkens weer zo doordrammen. Laten we even rustig wat gaan eten bij het volgende tankstation in plaats van ruzie maken in een stoffige Renault Scenic op de ringweg rond Bruxelles.’ Hoorde ik dat nu goed? Biedt Patrick Chambeaux, de veteraan in het vak met zijn 57 jaren oud, mij, Greg, de nieuwkomer van 23 jaar, zijn excuses aan? En daarnaast een sandwich? Zonder dat hij het doorheeft schitteren mijn ogen, verborgen onder mijn splinternieuwe Ray-Ban. Ik draai de auto dus de parkeerplaats van de Texaco bij Bruxelles-Midi op. Mon dieu, denk ik terwijl ik uit de auto stap, de Renault Scenic is echt een zooitje. Dat dit überhaupt door het leven mag gaan als ‘auto van de zaak’.
Buiten op de parkeerplaats staan wat picknicktafels, er staat een speeltoestel en vooral veel vuilnisbakken. De zon brandt fel op het asfalt, maar toch besluiten we mijn sandwich en Patricks maaltijdsalade (ook zo’n typisch trekje van hem) aan één van de grijzige picknicktafels op te eten. Naast ons zit een jongen met een enorme backpack druk te bellen in een vreemde taal en verderop is een groepje Franse senioren in gesprek met hoogstwaarschijnlijk de vriend van de buitenlandse beller naast ons. ‘En?’, onderbreekt de één zijn telefoongesprek, vragend kijkend naar de ander. Deze schudt zijn hoofd en antwoord. Nu hoor ik het. Nederlands.
Terwijl Patrick zit te smullen van de zalm uit zijn maaltijdsalade stapt één van de twee, de prater, dus niet de beller, op ons af. ‘Bon appétit!’ klinkt het in keurig school-Frans en hij vraagt of wij richting Parijs gaan. Patrick kijkt nors op van zijn zo net nog heerlijke stukje vis. ‘We gaan richting Mons, wel die richting op dus! Jullie kunnen wel een stukje meerijden, ’t is alleen niet ver!’, antwoord ik, puur om Patrick te sarren. Patrick heeft een hekel aan lifters. Als kind van een rijke fabriekseigenaar heeft hij nooit iets anders dan luxe gekend. ‘Pas de problème,’ mompelt hij chagrijnig.
De jongens wachten keurig als trouwe Labradors tot we uit zijn gegeten en stappen dan bij ons in de ‘auto van de zaak’. We kunnen hem beter meteen omdopen tot ‘stofblik van de zaak’, wat een walgelijk stuk ijzer zeg. Aangezien onze woordenschat Nederlands nihil is, we te lui zijn om Engels te gaan proberen en de jongens hun Frans willen oefenen leggen we in onze eigen taal uit wat voor werk we doen. Dat we druk bezig zijn met het organiseren van een beurs voor motoren in Mons, België. Ik merk meteen dat dit ver buiten hun gebied van interesses valt dus ik probeer het gesprek te redden, en begin over hockey in Nederland. Als ik ergens een hekel aan heb, dan zijn het ongemakkelijke stiltes.
Hiermee start ik een soort fonetisch klinkerspel tussen mij en één van de jongens, Hollandse clubnamen op zijn Frans is nou niet mijn specialiteit. Ik hockey zelf op vrij hoog niveau en probeer ze uit te leggen dat ik al op meerdere plekken in Nederland was geweest. Bloemendaal was niet zo moeilijk, Rotterdam en Tilburg waren ook nog wel te doen. Maar na alle ondergane pogingen had ik in ons spel nooit meer punten gevangen voor Oranje-Zwart. Misschien moet ik als Belg toch maar meer gaan doen aan mijn Nederlands.
Het laatste tankstation voor Mons zet ik ze uit de auto. Ik wens ze veel succes en Patrick vertelt ze dat ze moeten kijken naar Franse kentekenplaten. Dat die auto’s vast wel richting Parijs gaan. ‘Wat een uitgestorven bedoeling hier man, hier zullen ze wel even blijven hangen,’ zeg ik. ‘Goed, is niet ons probleem,’ grijnst Patrick.
‘Misschien worden ze wel opgepikt door een Lamborghini Huracán.’
Rick en Tjeerd gingen tussen de tentamens door low-budget op vakantie: per lift en bij mensen thuis op de bank reisden ze langs de hoofdsteden van Frankrijk en België. De komende dagen hier een reisverslag door de ogen van de mensen die ze ontmoetten. Vandaag deel 6: Gregory & Patrick
Bruno
De zon glinstert op de motorkap van m’n metallic-zwarte Mercedes E-klasse. Door de airco houd ik mijn hoofd – en de leren bekleding – koel. Pas over twee uur heb ik de volgende meeting, dus zet ik de cruise control af en stop ik voor Mechelen bij een tankstation voor een broodje deLuxe.
Op een picknickbank naast het tankstation zitten twee jongens met een hele grote backpack. Ze spreken iedereen die het tankstation binnenloopt aan. ‘Rijdt u richting Brussel? Wij liften naar Parijs, mogen wij misschien een stukje meerijden?’ -‘Sorry, maar wij moeten er bij Mechelen al af’, hoor ik een van de voorbijgangers zeggen. ‘Ja, ja’, zeggen de twee tegen elkaar als ik voorbij loop; ‘bij Mechelen al van de snelweg af, maar hier uitgebreid broodjes eten. Verdacht…’
De twee spreken mij niet aan, dus stap ik maar op hen af. ‘Ik moet naar Brussel, willen jullie een stukje meerijden?’ Ik zie de verbazing in hun ogen als ik naar mijn Mercedes knik.
De verbazing wordt alleen maar groter als we op de snelweg zitten en ik de twee vertel dat deze auto volgende week wordt ingewisseld voor een nieuwe. ‘Ik werk bij een grote bank in Brussel als accountant, daar mag je elke twee jaar een nieuwe wagen uitzoeken..’ In mijn nek voel ik jaloerse blikken terwijl ik geluidloos optrek naar ruim honderdvijftig kilometer per uur.
Gelukkig hoeven we het niet alleen over auto’s te hebben, want zo interessant vind ik de PK’s in mijn Mercedes helemaal niet. Liever praat ik over mijn passie voor wielrennen, ‘dat doen jullie in Nederland bijna niet hè?’. ‘In Nederland voetbalt iedereen’, zegt een van de twee jongens. ‘Zeker en vast, aankomend weekeinde ga ik de 270 km van de ronde van België fietsen’, glimlach ik. Maar de twee hebben helemaal niet gehoord wat ik dit weekeinde ga doen. ‘Zeker en vast?’, vraagt er een verbaast. ‘In Nederland zeggen we altijd “vast en zeker”’
We zijn zo gezellig aan het kletsen over de wielertocht en de verschillen tussen België en Nederland dat ik besluit ze tot voorbij Brussel te brengen, ik hoef toch pas over ruim een uur bij mijn afspraak te zijn. Zodra we de ringweg van de Belgische hoofdstad voorbij zijn en de snelwegen alleen nog maar naar het zuiden leiden, stop ik bij een tankstation.
Ik geef de twee een hand. ‘Ik hoop dat jullie Parijs halen!’, glimlach ik.
‘Vast en..’, wil een van de twee zeggen, maar wordt onderbroken door de ander: ‘Zeker en vast’.
‘Zeker en vast!’
Rick en Tjeerd gingen tussen de tentamens door low-budget op vakantie: per lift en bij mensen thuis op de bank reisden ze langs de hoofdsteden van Frankrijk en België. De komende dagen hier een reisverslag door de ogen van de mensen die ze ontmoetten. Vandaag deel 5: Bruno.
Julie
Amai, amai. Die camion komt maar met moeite weer op snelheid. Het gevaarte, met Turks kenteken, rijdt juist weg bij twee lifters. Verslagen staan de twee met het bordje ‘Gent’ in de hand langs de oprit. Ik twijfel, want heb nooit eerder lifters meegenomen. Allé, ik doe ’t gewoon. Deze twee jochies gaan mijn portemonnee sowieso niet stelen. ‘Ik moet naar Mechelen, willen jullie meerijden?’
Een van de twee stapt voorin. ‘De lege colaflesjes op de passagiersstoel mag je wel op de grond gooien’, grinnik ik. Achterin schuif ik de stapel papieren en het verdwaalde zakje krentenbollen – god hoe lang ligt dat er al? – snel onder m’n jas.
We rijden weg. Een van de twee jongens heeft de kaart al op schoot. ‘Mechelen hè? Als je ons op het laatste tankstation voor de afslag af kunt zetten, liften we vanaf daar verder naar Parijs!’, zegt de jongen vanaf de achterbank. Van verrassing druk ik de pook in de verkeerde versnelling, ‘Parijs? Wat gaaf zeg! Het is dat ik naar mijn zieke moedertje moet, anders had ik jullie wel willen brengen. Ik heb wel zin in ’n roadtripje’, mijmer ik .
Ik vertel de twee jongens eerlijk dat ik ze eigenlijk niet zo goed mee durfde te nemen. ‘Lifters stelen je portemonnee, daarna zie je ze nooit meer terug’, vrees ik altijd. ‘Het is dat die camion zo raar aan ’t doen was, wat gebeurde daar eigenlijk?’, vraag ik.
Dat was een Turkse chauffeur die voor ons stopte, vertelt een van de jongens. ‘Toen ik de passagiersdeur open deed en zei dat we naar Gent wilden, riep hij alleen: “Rotterdam, jullie Rotterdam?” Intussen blokkeerde hij de hele oprit en toen hij weg wilde rijden kwam de grote vrachtwagen maar moeizaam weer op gang. Best eng.’
‘Amai, goed dat jullie daar niet zijn ingestapt zeg. Ik ben ook helemaal niet zo avontuurlijk hè’, glimlach ik de twee toe. ‘Een vriendin van mij is wel heel avontuurlijk, zij gaat echt dagen door de jungle wandelen. Laatst was ze op survival in Afrika en ging ze een stuk wandelen met een gids. Die gids zou terug naar het kamp, maar zij wilde verder wandelen. Dus liep ze in haar eentje het bos in. Maar ze verdwaalde en kwam uit bij een spoorbaan. Úren wandelde ze langs dat spoor voordat er een trein langskwam. De machinist stopte toen ze naar hem wuifde. De beste man viel bijna van z’n trein toen ze zei dat ze daar al uren gelopen had. “Er lopen hier beren en tijgers, het is een wonder dat je nog niet opgegeten bent!”. Bizar verhaal hè? Zo avontuurlijk ben ik dus niet!’
‘Maar lifters zal ik vaker meenemen. Eigenlijk best gezellig, vinden jullie niet?’. We zijn al bij het laatste tankstation voor Mechelen: flesje water, sigaretje, op een selfie met de twee jongens en dan door naar mijn zieke moedertje.
‘Dit is mijn nummer, sturen jullie een sms’je als jullie Parijs gehaald hebben?’
Rick en Tjeerd gingen tussen de tentamens door low-budget op vakantie: per lift en bij mensen thuis op de bank reisden ze langs de hoofdsteden van Frankrijk en België. De komende dagen hier een reisverslag door de ogen van de mensen die ze ontmoetten. Vandaag deel 4: Julie.
Alil
Heerlijk zo’n dag verlof. Geloof me, ik vind het geen probleem om mensen van Antwerpen Haven naar Antwerpen Zuid te brengen in mijn lijn 273, maar even een dag niet doet me altijd goed. Op een dag als deze was ik de gelukkige die de Mercedes-bus van het bedrijf mee mocht, zolang ik de tank maar vol zou gooien. Dan zou ik morgen kunnen doen wat ik wil met die bus. Komt enorm goed uit, eigenlijk wil ik morgen met mijn vrouw Jamilah even gaan shoppen in Rotterdam. Daar kennen ze namelijk korting en uitverkoop. Twee halen, één betalen, zulke stunts zeg maar. Die moeten hier in Antwerpen nog steeds uitgevonden worden.
Door Rick Terpstra
Bij tankstation Texaco Haven in Antwerpen Noord zie ik ze lopen, twijfelend, een tikkeltje nerveus, maar vooral overduidelijk Hollands. Lange jongemannen met een joekel van een rugzak, met een bordje ‘Gent s.v.p.’. Lifters. Ik lach in mezelf, welke gek lift er nu vanuit Antwerpen Noord naar Gent?
Kort heb ik oogcontact met één van de jongens, die vervolgens druk in discussie gaat met de ander. Het wordt me duidelijk dat de knoop is doorgehakt: juist wanneer ik weg wil rijden en mijn benzinemeter weer op 100% springt komt één van de twee op me aflopen. Of ik misschien richting het centrum ga. Eigenlijk laat ik ze altijd staan, lifters in Antwerpen. Maar na deze directe aanpak kom ik er niet onderuit. ‘Stap maar in jongens,’ zeg ik, waarna de jongen waarmee ik praat enthousiast naar de ander met de grote rugtas wuift.
Ze stellen zich voor als Geert en Rick, alhoewel, iets in die richting. Vooral van de eerste naam ben ik niet zeker. Ze leggen uit dat dat niet erg is, dat de naam enorm Hollands is. Ik vertel ze dat ik Alil heet. Om het gemakkelijk te houden noem ik maar één deel van mijn volledige naam, ze zitten toch maar even bij me in de auto. Ze willen graag liften richting Genk en als dit niet lukt dan zit er niets anders op dan naar Brussel te liften. Ik weet precies waar ik ze af moet zetten, deze tien minuten gezelschap doen me goed.
‘U bent dus een…’ zegt er één opeens. ‘Marokkaan!’, vul ik hem trots aan. Enigszins geschrokken en ongemakkelijk lachend kijken de knullen me aan. ‘Sorry, dat wilde ik niet zeggen! Ik bedoelde dat u buschauffeur bent!’, volgt er lachend. Ik kan er wel om lachen, ik ben trots op mijn afkomst, maar ook om mijn baan. ‘Ook dat!’, vertel ik ze trots.
De oprit naar de ringweg komt in zicht, ik vertel ze waar ze het beste kunnen gaan staan. Ze zijn me duidelijk dankbaar, ach, het scheelde ze ook weer een half uur lopen. Een of andere vreemde Hollander was zo slim geweest om ze in de Haven af te zetten. Ik weet wel beter. Vanaf dit punt hebben ze binnen enkele minuten een lift te pakken richting het zuiden. Ze bedanken mij nog drie keer met een lach en wensen me veel plezier in Rotterdam.
Want dat kennen ze dus niet in België, twee voor de prijs van één.
Rick en Tjeerd gingen tussen de tentamens door low-budget op vakantie: per lift en bij mensen thuis op de bank reisden ze langs de hoofdsteden van Frankrijk en België. De komende dagen hier een reisverslag door de ogen van de mensen die ze ontmoetten. Vandaag deel 3: Alil.