31 dec, 11:35
Ik zit in een auto, op de achterbank. We rijden richting Amersfoort, over de snelweg. In mijn oren zitten de dopjes van mijn MP-3 speler, en door het geluid van de top-40 heen, hoor ik de autoradio. Het 29 december is, en het zal niemand dan ook verbazen dat de top2000 uit de boxen komt.
Ik denk aan mijn tante, mijn tante op het vliegveld. Op weg naar Israël. Onze auto laat schiphol achter zich, en door het achterraam zie ik nog net een vliegtuig opstijgen, dat verdwijnt achter de bomen, en een flat.
En terwijl ik denk schrijf ik, iets wat niet aan te raden valt op de snelweg richting Amersfoort, in een ‘ietswat-ouder-model-toyota-busje’.
Dan zie ik mijn tante weer even voor me, en ik probeer te bedenken hoe ze er volgend jaar uit ziet. Ze zal wel bruiner zijn, en slanker, en ouder. één jaar ouder.
Mijn zusje vraagt me wat ik schrijf, en na mijn ‘korte’ antwoord, pakt ze haar Nintendo-DS uit de tas, en gaat één virtuele hond uitlaten, in een virtueel park. Boeiend.
We rijden Amersfoort binnen, gaan zo naar de IKEA, wordt ook weer wat. Het kastje, dat met een zuignap aan de voorruit zit, ratelt door over bochten en stoplichten over snelwegen en kruispunten.
Mijn tante zal nu wel bij de douane zijn, haar ’10-kilo te zware bagage’ wordt uitgepakt, ingepakt, en nog eens uitgepakt. Alleen haar tandenborstel kwam er niet door (zo hoorde ik later), één elektrische tandenborstel is natuurlijk ook levensgevaarlijk..
Heel schiphol is spastisch als het gaat om bommen, vertrekhal 3 staat vol met 25 militairen, die allemaal controleren of er ook mensen zijn met elektrische tandenborstels die de boel op kunnen blazen. Erg nuttig.
Over nog krap één uur stapt ze in een vliegtuig, wiens straalmotoren haar en haar bagage de lucht in duwen, op weg naar Israël.

Dag tante, tot over een jaar.