Ik heb net mijn moeder uitgezwaaid.

Hè? Moeder? Uitgezwaaid?

Ja, toen ik in mei 2018 naar Nieuw-Zeeland vertrok, dacht mijn moeder al dat ze me gauw op zou komen zoeken. Ze pakte door, regelde midden in de donkere winter een paar weken vrij en vertrok naar het Land van de Lange Witte Wolk (Echt! Google maar!), daar aan de andere kant van de wereld.

Dat is nu drie-en-een-halve week geleden. Toch ietwat zenuwachtig (want: ‘Hi mum, this is Mike. And Mike, this is my mum’ – als dat maar goed gaat) stond ik toen op het vliegveld om haar op te halen.

Ik was het leven in Queenstown na ruim acht maanden inmiddels aardig ‘normaal’ gaan vinden. Met een groep Europese collega’s (bij de fancy golfclub) en een heerlijk baantje (bij Blendle) waar ik de Nederlandse ochtendkranten voor doorspitte, waande ik me nou niet echt aan de andere kant van de wereld. Tel daar die oh-zo-vriendelijke Nieuw-Zeelanders en de talloze Franse en Duitse toeristen bij en geen mens die nog doorheeft dat je ‘down under’ zit.

Totdat mijn moeder kwam, die zichtbaar van de ene verbazing in de andere viel, die vreselijk moest lachen om Mike z’n humor en die keer op keer over het uitzicht vanuit de woonkamer begon: ‘Zoiets vind je in Nederland nérgens.’

En dan was er nog dat online reisverslag dat ze bijhield. Bij iedere nieuwe post die ze plaatste konden we de ‘oehs’ en ‘aahs’ van familie en vrienden die het in Nederland lazen hier bijna hóren.

Misschien waren het simpelweg de plaatjes van zonnige stranden en azuurblauwe zeeën die midden in de Nederlandse winterdip zo’n enorme aantrekkingskracht hadden.  Maar tegelijkertijd realiseerde ik me dat Nieuw-Zeeland voor de Nederlander nou niet de meest logische vakantiebestemming is (want: 24 uur vliegen) en dat een kijkje in het leven hier dus best interessant kan zijn.

Helemaal als het gaat om het leven van twee mannen (wij dus), die samen in een enorm huis aan de rand van een meer wonen, met honderdvijftig cactussen en een kat en telkens andere AirBnB-gasten. Daar klinkt al bijna een boek in door.

Maar goed, zo’n boek ligt er niet zomaar. Dat moet je stap voor stap aanpakken. Daarom, de komende weken weer wat updates over mijn leven hier. Voor nu: Goede reis, mam! Zie je in mei in Nederland!

Toen ik vorig jaar voor zeven weken vakantie naar Nieuw-Zeeland vertrok, verwachtte ik niet dit stukje nu vanuit Nieuw-Zeeland te tikken. Mijn ouders onbewust misschien wel, want die zeiden allebei: ‘ik hoop niet dat je een leuke baan vindt of iemand tegenkomt waardoor je ernaar terug wilt’.

Het is immers wel héél ver weg, dat eiland aan de andere kant van de wereld. Dat eiland met die prachtige landschappen, zonder gevaarlijke dieren, waar iedereen vriendelijk is en Engels spreekt.

En als ik ergens níet naar op zoek was tijdens die vakantie, dan was het wel verkering. Ik vermaakte me uitstekend, had alle vrijheid, kon in de zomers en winters in Frankrijk werken en had net een half jaar in Parijs rondgefladderd. Daar was ik maar gestopt met daten, want wat als ik op Grindr of Tinder of in een bar ineens de ware zou ontmoetten.

Dan zou ik mijn hele leven op en neer moeten reizen tussen Parijs en Nederland. Dat leek gecompliceerd en onmogelijk.

Dus daar ging ik. Op naar Nieuw-Zeeland. Vier weken lang sliep ik in hostels en genoot ik met mensen die ik onderweg ontmoette van de adembenemende uitzichten en het lenteachtige weer. Alles liep gesmeerd.

En toen was daar ineens Mike. Eigenlijk dacht ik vanaf het allereerste moment al: O, oh, dit kon weleens helemaal escaleren.

Het is niet echt het typische ‘boy meets girl’ verhaal. Maar op de een of andere manier klopte alles. Drie weken cirkelden Mike en ik om elkaar heen en beleefden we een hoop gekke avonturen – waarover later vast meer.

Toen moest ik terug naar Nederland. Mike reisde mee naar Auckland, we namen afscheid en ik vloog terug naar Europa. In het vliegtuig onderweg naar Nederland whatsappte ik ‘m: ‘Zou 22 dagen samen genoeg zijn om alle plannen te veranderen?’ Uiteraard kreeg ik een ‘YES’ terug.

Ach, zeiden mensen, eenmaal terug in Nederland: ‘Vakantieliefdes zijn altijd leuk, maar ik zou het niet te serieus nemen’. En: ‘hoe moet dat als het wél serieus wordt? Nieuw-Zeeland is leuk voor een tijdje, maar niet voor altijd’, ‘En je studie dan?’, ‘En hoe zie je dat over tien jaar?’

Er waren simpelweg een heleboel redenen om het níet te doen. Maar er was één reden om het wel te doen.

En ik ben blij dat ik het gedaan heb.

Al bijna twee maanden ben ik in ‘The Adventure Capital Of The World’ en al bijna twee maanden ben ik op zoek naar een baantje. Wat daarbij niet echt helpt: in Nederland was mijn Bachelor Bedrijfskunde al zinloos, hier in Nieuw-Zeeland zie ik helemaal niet hoe dat papiertje ooit nog van pas kan komen.

Laat me het zo samenvatten: als je niet kunt plamuren/metselen/bouwen, geen schapen kunt scheren (echt!) en geen kamers schoon wilt maken blijft er in Queenstown maar één optie over: werk in een restaurant. En daar heb je geen Groningse Universiteitsdiploma voor nodig.

Maar goed, ik met mijn C.V. naar het dichtstbijzijnde steakhouse, naar de plaatselijke Italiaan en naar het lunchcafé. Overal hoorden ze glimlachend mijn verhaal aan – Travelled in New Zealand, fell in love, decided to come back, worked in hospitality before, sorry for my Dutch accent! – maar niemand belde terug.

Ik had de hoop al bijna opgegeven toen ik per toeval langs een recruitment poster liep voor een restaurant dat ‘soon opens in town’. Aziatische keuken, maar daar heb ik sinds mei ook een heleboel ervaring mee. Na nog een leugentje om bestwil over mijn cocktailkennis werd ik aangenomen als, jawel, (cocktail)bartender.

Eind goed al goed, zou je zeggen. Totdat de trainingsweek afgelopen maandag begon.

Dertig enthousiaste FOH (Front Of House) medewerkers in een chic zaaltje met dure wijnglazen waar we water uit mochten drinken. Hiërarchisch in groepjes opgedeeld: de foodrunners, waiters, bartenders, duty managers, assistant managers, venue manager, operation manager en training & development manager. Ik kreeg langzaam maar zeker jeuk.

De balans na drie dagen FOH-training: we hebben allemaal een woord gekozen dat we vinden passen bij het nieuwe restaurant (premium, fine dining, fun, experienced), we hebben een woord gekozen dat onze verwachting beschrijft (new friends, fun, teamwork, slechts één iemand durfde money te zeggen) en we hebben een mission-statement voor ons team gemaakt. We hebben nogal wat zinnige dingen geleerd, dus.

Het hoogtepunt kwam echter toen we het ‘begroeten van gasten’ gingen oefenen.

De assistent-venue-duty-manager: ‘Als gasten binnen komen is het belangrijk dat iedere employee ze begroet. Wij verwachten dat gasten binnen 5 seconden begroet zijn. Een goede manier om dat te doen: “Hi sir/madam, welcome in our restaurant. How was your weekend?”’

‘En,’ vervolgt ze, ‘ik verwacht dat iedereen nieuwe gasten op deze manier groet.’

Dan kijkt ze bedenkelijk. ‘Maybe’, zegt ze, ‘moeten we dat toch anders doen en zes verschillende begroet-manieren uitschrijven. Want het is natuurlijk een beetje raar en onnatuurlijk als iedereen “Hi sir/madam, welcome in our restaurant. How was your weekend?” zegt.’

Iedereen in het zaaltje blijft stil, totdat het Ierse meisje tegenover mij diep zucht en hardop vraagt: ‘And what if we all just act like normal people?’

P.S. Sinds dit stukje, begin mei, heb ik hier niets meer van me laten horen. Voor iedereen die zich zorgen maakt: ik ben (nog steeds) verliefd, er ligt genoeg sneeuw op The Remarkables om fatsoenlijk te kunnen skiën en in Queenstown is het zonnig en lente-achtig winterweer.

De rode draad van de afgelopen dagen? Heet water.

Nieuw-Zeeland ontstond miljoenen jaren geleden toen de Pacifische schol op de Australisch-Indische schol botste – of erlangs schoof, ik ben nooit zo goed in aardrijkskunde geweest. Het gevolg? Op het noordereiland vind je een vulcanisch gebied van dertig kilometer breed en tachtig kilometer lang, met aan de oppervlakte een heleboel ‘surrealistische acitiviteit’.

De eerste stop: Coromandel. Waar we ’s morgens in het hostel worden opgeschrikt door het alsmaar loeiende tsunami-alarm – dat ‘gelukkig’ ook gebruikt blijkt te worden door de plaatselijke brandweer, omdat niet alle vrijwilligers een mobieltje hebben. De tsunami blijft dus uit en wij rijden de bergen in, op weg naar Hot Water Beach.

Na de eerste paar haarspeldbochten valt direct op dat de bergwegen in Nieuw-Zeeland anders zijn dan de bergwegen in Frankrijk. Er ligt niet overal asfalt, maar op honderden meters hoogte bestaat het wegdenk voornamelijk uit losse steentjes, gravel, waar je zo lekker met een aangetrokken handrem door de bochten kunt driften.

Ik ben dan ook blij als we goed en wel op het Hot Water Beach staan.

Het strand lijkt van een afstandje ‘ordinair’; azuurblauwe zee, een paar palmbomen en golfen om op te surfen. Maar dat is het niet. Om ons heen staan pakweg honderd volwassenen met schepjes kuilen in het zand te graven. Door de geothermische activiteit is het grondwater 60’C, en als je hier 2 uur voor of na laagwater een kuil graaft, komt het hete grondwater omhoog en heb je je eigen gratis heetwaterpoel.

Dat doen we, met veel plezier, totdat het heetwaterstroompje opdroogt en de sfeer op strand langzamerhamd grimmiger wordt, omdat een Indiër het hete water van twee Australiërs inpikt en drie Britten hun koudwaterpoel legen in andermans lauwwaterpoel. Tijd om te gaan.

De volgende stop, van maarliefst vier dagen, is in Nieuw Zeelands vulkanische hoofdstad Rotorua. Dit is niet alleen Nieuw Zeelands meest bezochte plaats, maar vooral een bezoek waard omdat mijn oud-klasgenoot Sophie er woont! Ze is een Nieuw-Zeelander, we studeerden samen in Grenoble, en ze woont in een enorm huis aan de rand van de stad.

Dankzij Sophie duik ik in een spa met uitzicht op het meer (2 uur lang het paradijs op aarde, totdat er een buslading Chinese toeristen wordt losgelaten), zwem ik midden in een bos in water van 45’C, bezoek ik enkele kraters en modderpoelen in een nogal toeristisch park en fiets ik een middag op een mountainbike die duurder is dan mijn huurauto. Sophie werkt namelijk voor een mountainbike zaak, en met meer dan tweehonderd (!) kilometer mountainbiketracks in het bos naast Rotorua is dat zo gek nog niet.

Vanuit Rotorua draaide ik vanmiddag de state highway 1 op richting het nationale park, waar het regent en ik daarom maar één nacht blijf. Bij aankomst in het hostel stond er een borrelende hottub klaar. Eén keer nog in het hete water, en dan is het echt tijd voor het volgende avontuur:

Hoofdstad Wellington en het Zuidereiland.

Ik zet mijn allerschattigste puppy-ogen op. “Er staat toch Driving License op mijn pasje, maakt dat het geen internationaal rijbewijs?” Maar deze dame is onverbiddelijk, en kan helaas niks anders doen dan mijn Nederlandse pasje voor 49 luttele dollars laten vertalen. Dan was dat gratis kopietje van de ANWB toch wel handig geweest.

De afgelopen dagen in NZ’s grootste stad, Auckland, en haar winterloze noorden, Bay of Islands, waren een goede introductie tot het land. Het barst er van de backpackers die driftig zoeken naar een Working Holiday baantje, Fransen die graag hun Engels op willen halen en daarom enkel Frans met Fransen praten en duikleraren die in hostels wonen.

In zo’n hostel hoef je maar aan de ontbijttafel te gaan zitten of je hebt er vijf vrienden voor het leven bij. Dat is misschien wat overdreven, maar aan potentiële reismaatjes geen gebrek. Veel van hen nemen de bus, hoppen-off, blijven een paar nachten slapen en hoppen weer op. Georganiseerde tours, waarbij je langs alle hoogtepunten van NZ gereden wordt. Als ik vraag waarom ze niet per auto zijn gegaan zeggen veel dat ze dat alleen niet aandurven. Wat als-‘ie kapot gaat? En lukt dat links rijden wel?

Dat wil ik nou juist wel eens proberen. En dus huur ik een auto. Dan kan ik naar Coromandel rijden, door naar Rotorua, stoppen bij lake Taupo en eindigen in Wellington, voordat ik aan het zuidereiland begin. En onderweg eens ergens picknicken, een bochtje omrijden of van het uitzicht genieten.

In de bus naar de Car Rental zit ik naast een Duits meisje die met een vriendin naar Coromandel wil, maar geen geschikte busverbinding kan vinden. En zo zit ik een tijdje later, nadat de $49 betaald is, met een Duits en een Frans meisje de Introduction movie to driving in New Zealand te kijken. Zodra we de gehuurde Toyota de weg op draaien – links, links, links – weet ik dat het een goed idee is. Als we even later de prachtige kustweg naar Coromandel nemen, weet ik het zeker.

Alleen iedere keer als ik rechtsaf wil slaan, gaan de ruitenwissers aan.

P.S. Wi-Fi is hier nogal schaars, maar ik probeer hier foto’s te plaatsen.

Het ligt aan de andere kant van de wereld. Het is zeven keer groter dan Nederland en er wonen vier keer zo weinig mensen. De eerste bewoners kwamen er pas duizend jaar geleden aan. Er zijn hele bijzondere bomen, zeldzame vogels en een hele lange kustlijn. Je kunt er walvissen spotten, bungeejumpen en met een camper rondrijden. Er woont één iemand die ik ken, en zeven mensen die ik ken hebben er ooit rondgereisd. Die zeiden dat het de mooiste reis van hun leven was. Verder weet ik eigenlijk niks van Nieuw-Zeeland.

Donderdagochtend vertrek ik. Schiphol-Kuala Lumpur-Auckland. 2 vliegtuigen. 22 vlieguren. 11 tijdszones. Ik blijf zeven weken in Nieuw-Zeeland. Alleen de eerste twee nachten weet ik waar ik slaap, daarna is er nog geen plan.

Het had niet veel gescheeld of ik was helemaal niet naar Nieuw-Zeeland gegaan. Ik zou namelijk in Rotterdam gaan wonen en Finance&Investments gaan studeren. Ik zou nu druk moeten zijn met capital budgeting, de Time value of money en de Measures of leverage.

Maar hoe langer ik aan die studie Finance dacht, hoe minder zin ik erin kreeg. Des te meer zin kreeg ik om eens naar de andere kant van de wereld te vliegen.

Dat gaat dus donderdag gebeuren. De National Geographic reisgids staat op de e-reader en de Lord Of The Rings op de tablet. Of Nieuw-Zeeland echt lijkt op de fantasiewereld van Lord of The Rings? Dat, en meer reisbelevingen, zal ik delen via dit blog.

À bientôt!